W Groźdźcu by Polek

Dawno nie widziałem tylu turystów, co prawda wszyscy są zmotoryzowani, ale robi to dobre wrażenie po tych ostatnio pustych, lub wyłącznie wypełnionych lokalną treścią miejscach. Same ruiny również są potężne i chyba nawet większe niż sobie to przypominałem ze zdjęć. Pytam się w kasie i bez biletu jestem skierowany do sklepiku na dziedzińcu. Tam przejmuje mnie kolejna osoba i wchodzimy za drzwi "nieupoważnionym wstęp wzbroniony", czyli do wieży mieszkalnej. Teraz tylko cztery piętra po schodach i na samej górze czeka na mnie mała dwójeczka. Za otwieranymi oknami krenelaż i wąska przestrzeń przejścia. Za sąsiednimi drzwiami urządzenia telekomunikacyjne. Na piętrze jeszcze mała łazienka, a przy oddzielonej kolejnymi drzwiami klatce schodowej prysznic. Na każdym z pięter są piaskowcowe portale prowadzące do innych sal sypialnych. Moja na samej górze nie jest może najwyższej klasy ale widoki z okna rekompensują lekko przetartą pościel. Materac za to jest prawie nowy i stanowi miłą odmianę po niesłychanie skrzypiącym łóżku w Brunowie. Biorę prysznic i wchodzę na dół coś zjeść. Na obiad zamawiam najdroższą potrawę, czyli frytki z kotletem, za całe 12 zł. Na środku dziedzińca są stoły, przy których jem, można też upiec sobie kiełbasę przy ogniu, także swoją. Żeby nie było smutno jest też zadaszona scena z wieżą - taką grającą, i są dwa stanowiska ze zdrową żywnością, z przebranymi w dawne stroje paniami - czyli ruch jest. Cała obsługa zamku składa się z 4 osób, z którymi urządzam sobie pogawędkę do 18, kiedy zamykają wszystko. Na zamku zostaje tylko pan Józef, i ja. Nie czekam aż zamknie on wejście do części noclegowej i uciekam z pożyczonym czajnikiem na górę. Biorąc pod uwagę liczbę schodów nie liczę na odwiedziny żadnych duchów. Zaczyna padać i robi się zimno.